Het sprookje begon in de vierde ronde. Lars dichtte het kloofje op het weggesprongen duo Van der Poel-Venturini en de Nederlander trok daarna direct door. Een kleine voorsprong veranderde, door het slabbakken in de achtergrond, al snel naar een onoverbrugbaar gat. Met een magnifieke solo reed Lars naar een tweede overwinning in evenveel dagen tijd.
‘Ongelofelijk’, kon hij het na zijn zegetocht nog amper vatten. ‘Vrijdag had ik op training al een speciaal gevoel in de benen. Voor het eerst draaide het soepel en niet langer vierkant. In Rucphen kwam al de bevestiging en die winst was belangrijk voor het vertrouwen.’
Na de zaterdagszege zorgde hij zondag in Hoogerheide eigenhandig voor een weekend strike. ‘Nochtans was ik niet van plan om weg te rijden. Plots had ik een gat met hulp van Van der Poel die de benen stilhield en mijn ploegmaats met uitstekend afstoppingswerk in de achtervolgende groep.
‘Ik zat er in de slotronde helemaal door. Maar toen had ik al door dat ik ging winnen. Met tranen in de ogen heb ik toen rondgereden. Door alle ellende had ik nooit gedacht dat ik dit seizoen nog een Wereldbekermanche zou winnen. Of dit nu mijn rotseizoen compenseert? Dat is veel gezegd. De overwinning is een kleine pleister op een grote wonde.’
Driekwart minuut na Lars spurtte Tom naar de tweede plek en stond hij voor de tweede opeenvolgende Wereldbekermanche op het podium. ‘Het was een tactische wedstrijd’, deed hij achteraf zijn relaas.
‘Het moment dat Lars bij Van der Poel en Venturini kwam, was een kantelmoment. Lars ging er meteen over en wij speelden het ploegspel in de achtervolging.’
‘Maar daar was ik niet mee bezig. Ik hield vooral Pauwels en Vanthourenhout in het oog ter verdediging van mijn derde plek in het klassement. Dat ik tijdens de wedstrijd nog fris genoeg was om na te denken, is positief. Nu heb ik nog een week om toe te groeien naar mijn beste vorm voor het WK.’
Corné maakte het unieke podium compleet. ‘Ondanks een valpartij’, merkte hij op. ‘Daar heb ik mijn schouder en knie toch wel flink bezeerd. Maar ik kon verder. En gelukkig was het een tactische wedstrijd en kon ik makkelijk weer plaatsen opschuiven. Zo kon ik nog spurten voor plek twee. Daarin word ik uiteindelijk op mijn waarde geklopt. Maar ook een derde plaats is heel mooi. Begin deze winter had ik niet gedacht dat ik nog op het Wereldbekerpodium zou eindigen. En dan nog met twee andere ploegmaats.’
Na een knappe wedstrijd eindigde Jim als vierde Lion in de top tien. Daan reed een dag na zijn valpartij en opgave in Zonnebeke de wedstrijd uit op plek achttien.
