In de beloftencategorie stonden drie Belgische leeuwen aan de start. Quinten ging vol voor een eerste regenboogtrui, maar het waren Thijs en Nicolas die van in het begin bestendig voorin reden en uiteindelijk zouden strijden voor zilver en brons. Want de Nederlander Joris Nieuwenhuis was outstanding in Luxemburg.
Na een wedstrijd met lekke banden, valpartijen en verkleunde handen waren Thijs en Nicolas lang in de running voor een medaille, maar eremetaal zat er net niet in. Thijs kwam als eerste Belg aan op een vierde plaats, een herhaling van zijn prestatie van het WK van 2016.
‘En weer zat er veel meer in’, klonk hij achteraf. ‘Drie valpartijen doen me uiteindelijk de das om. Ik heb eigenlijk constant moeten achtervolgen. Vooral de val in de eerste ronde speelde me parten. Ik kreeg koude handen en kon met onderkoelde vingers nog amper schakelen.’
Twee lekke banden sloegen hem definitief uit de strijd om een medaille. ‘Maar na iedere tegenslag, kwam ik toch nog terug in de wedstrijd. En dat gaf moraal om te blijven gaan en die vierde plaats te grijpen.’
Nicolas legde na een beresterke wedstrijd beslag op de vijfde plek. ‘Terwijl ik een hele cross op koers lag voor het zilver’, vertelde hij. ‘Maar in de slotronde rijd ik plat en was mijn kans op een derde plek was weg. Wat ik daarvan vind? Ik heb een dubbel gevoel. Enerzijds toon ik dat ik bij de beste vijf beloften van de wereld behoor. Anderzijds had ik maar wat graag een medaille meegenomen naar huis.’
Teleurstelling alom bij Quinten. Hij ging als titelkandidaat van start, maar zakte door het ijs(water) en werd negende. ‘Ik was gewoon niet genoeg’, was hij na afloop goudeerlijk.
‘Al snel voelde ik dat het er niet inzat vandaag. Bij de start voelde mijn benen als niet goed en je kan dat niet omkeren in de wedstrijd. Dit is een enorme teleurstelling. Ik was gekomen om te winnen. Niet voor een negende plaats. Dit was mijn beste kans op een wereldtitel de komende jaren. Hier ga ik nog een tijd niet goed van zijn.’
