In een razendsnelle wedstrijd pikte Arne lange tijd zijn wagonnetje aan bij een zeskoppige leidersgroep. Op twee ronden van het einde moest hij even de rol lossen, maar met een ultieme krachtinspanning kwam hij net voor de slotronde toch weer aansluiten. ‘Maar ik moest van te ver komen’, zei hij. ‘Ik wilde van de adempauze voorin gebruikmaken om meteen naar de kop door te stomen. Maar dat lukte niet.’
Hij moest in zesde positie inpikken en hij zou die plaats niet meer afstaan tot aan de finish. ‘Het had veel beter gekund’, klonk het ontgoocheld. ‘Ik heb een paar keer een gat moeten dicht rijden. Ik reed in de laatste ronde nog vol naar de kopgroep, maar ondertussen konden zij even uitrusten. Ik voelde me minstens even sterk dan de rest.’
Een beetje later bolde Andreas binnen op een negende positie. Yentl werd tweeëntwintigste.
